Έπιασα στα χέρια μου επιτέλους τον καινούριο δίσκο του David Bowie. Ναι, αυτό το post είναι κάτι σαν review. Αλλά όχι μουσικό. Είναι review των νεανικών μου χρόνων, της φοιτητικής μου ζωής και των όσων ακολούθησαν.
Πήρα το βινύλιο στο χέρια μου. Θα ήταν ψέμα να έλεγα πως δεν είχα ήδη ακούσει στα κλεφτά τα τραγούδια του The Next Day με διάφορους άλλους τρόπους, γκουχ*τορ*γκουχ*ρεντς*γκουχ, μ’έπνιξες ντε. Αλλά το βινύλιο είναι αλλιώς, το χαζεύεις να γυρίζει γύρω-γύρω, χάνεσαι στ’ αυλάκια του, ζαλίζεσαι με το χρουτς-χρουτς and all that.
Ομολογουμένως δεν είναι ένα Ziggy Stardust, δεν μοιάζει καθόλου με το Heroes. Βεβαίως δεν έχει σε τίποτα να κάνει ούτε με τα Διαμαντένια του Σκυλιά, ούτε με το Hunky Dory. Πφφφ και; It’s more exciting than anything we’ve got around here.
Στο Stars are out Tonight σηκώθηκα και χόρεψα σχεδόν μπροστά στον καθρέφτη, όπως είχα κάνει με το Jean Genie. Λίγο πιο νωχελικά ίσως, αλλά έχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια από το Jean Genie και τότε ήμουν περιορισμένη στο παιδικό μου δωμάτιο. Και το δωμάτιο δεν ήταν καν δικό μου – το μοιραζόμουν.
Love is [not] lost, γιατί ακόμη αγαπάω την μουσική και, ναι, θα τολμήσω να πω ότι μου θυμίζει κάποια από τις εκτελέσεις του Hallo Spaceboy, you’re sleepy now, your beautiful girl. Spaceboy meets girl, τ’ αφήνουν όλα πίσω και χάνονται καθώς ο ήλιος βασιλεύει πίσω από τις ταράτσες και τις κεραίες των απαίσιων πολυκατοικιών του Αμαρουσίου.
Έχουν ανθίσει όλα τα φυτά στην ζαρντινιέρα μου κι είναι υπέροχα έτσι φορτωμένα με τα χρωματιστά τους λουλούδια. Σαν από θαύμα τα κατάφερα φέτος να έχω λουλούδια!
As long as there’s rain, there’s fire. Κάτι από το Everyone says Hi, από το Heathen? Κάτι μου θυμίζει πολύ έντονα. Και εδώ κάνω κατάθεση ψυχής: έχω κλάψει με αυτό το τραγούδι. Πολύ. Γιατί την χαιρετούσαν όλοι; Αισθανόμουν πως η πρωταγωνίστρια του τραγουδιού έχει πεθάνει. Αυτοί της έλεγαν ‘Hi’ κι εγώ καταλάβαινα ‘Adieu’. Κι έχω κλάψει γιατί τότε περνούσα τεράστια καψούρα. Αναρωτιέμαι γιατί την ταύτισα με αυτό το τραγούδι. Αφαίρεσε 11 χρόνια κι είμαι 3ο-4ο έτος; Ουφ… πως περνάει ο καιρός.
Boss of me: περπάτημα like an egyptian από το σαλόνι στην κουζίνα και πίσω με ενδιάμεσο σκοπό την παρασκευή φραπέ. Τις ίδιες καραγκιοζιές έχω κάνει στο παρελθόν με το Let’s dance. Όχι για την παρασκευή καφέ, αλλά μικρή σημασία έχει. Επίσης παλιότερα, διάνθιζα το χορευτικό και με τριπλά άξελ. Μετά ο Κωστάλας πήγε κριτής στο Dancing with the Stars και κάτι ράγισε μέσα μου για τον κλασσικό χορό.
Το σημαντικότερο είναι όμως οτι ακόμα μ’αρέσει ν’ακούω τις μουσικές του Bowie, κι ας είναι μέτριες σε σχέση με παλιότερες δημιουργίες του. Όπως είπα (και, μεταξύ μας, κλεμμένο είναι) it is “more exciting than anything we’ve got around here”.
Για κάμποση ώρα έγινα ξανά 20.
Και τι σημασία έχει τελικά που δεν φτιάχνει ξανά κάτι για ήρωες που κολυμπάνε όπως τα δελφίνια, που νιώθουν τις σφαίρες να σφυρίζουν πάνω από το κεφάλι τους; Στοίχους γι’ ανθρώπους που φοβούνται τους αμερικανούς, για χώρες που δεν αναγνωρίζει και ζωή σ’ άλλους πλανήτες;
Για κάμποση ώρα έγινα ξανά 20.
fictionalities 