55

Κάπως ταιριάζουν. Στο κεφάλι μου.

54

Love, Passion and other Irregularities.

All these can bring significant deviations from the everyday monotony. Hopefully, one will see them as such; fortunate incidents, happy moments rather than accidents. 

For the dramatically pessimist, these deviations most probably will be seen as unfortunate events as one will not be able to control and/or schedule successfully one’s life, will easily lead one self to further disappointments by becoming devoted to another (a signiifcant other), thus falling into a loop of pessimism and sadness.

So this is the current state of affairs on this side of the river.

FSF

I wish I could write. I get these ideas but I never seem to be able to put them in words.

F. Scott Fitzgerald

understand-ing

Perhaps one did not want to be loved so much as to be understood – George Orwell

53

Εσύ πόσα χαστούκια μπορείς να δεχθείς σε μια μέρα; Εντάξει, ας μην το ονομάσω “χαστούκια”. Ας το ονομάσω “απόρριψη” κι ας ξαναθέσω την ερώτηση: 

Πόση απόρριψη μπορείς να δεχθείς σε μια μέρα; Σε μια εβδομάδα; Σε ένα μήνα; 

This is the age of Universal Rejection, μου είπε. Ή κάπως έτσι. Ή μήπως δεν το είπε καν; 

Νομίζω πάντως πως κάτι τέτοιο ένιωσα. Μπορεί να μην το είπε, μπορεί να μου το έγραψε σε ένα post-it και να το άφησε δίπλα στον υπολογιστή μου. Η κόλλα του με έτσουξε σαν χαστούκι. 

Δεν είναι ότι έχω περιορισμένο rejection capacity. Είναι οτι μεταξύ rejections, θα ήθελα να προλάβω δυο-τρεις αναπνοές.

From ‘Another Roadside Attraction’ (1971)

There is no such thing as weird human being. It’s just that some people require more understanding than others.

Tom Robbins (b. 1936), American author.

52

Πόσο να είσαι τώρα; Δεν κατάφερες, δεν πρόλαβες ή δεν θέλησες να μου πεις. Μου είπες πως έχω ομορφύνει, πως ομόρφυνα πολύ. Δεν ξέρω αν το εννοούσες ή αν το είπες γιατί ήθελες κάτι. Υποθέτω το δεύτερο. Πάντα θα υποθέτω το δεύτερο, γιατί πάντα θα προτιμώ το δεύτερο.

Και δεν με νοιάζει.

Δεν ξέρω τι εννοούσες. Το βράδυ όμως ξάπλωσα νιώθοντας ελαφρύτερη. Και το επόμενο πρωί ένιωθα λίγο πιο όμορφη. Ή λίγο λιγότερη άσχημη. Κι ας πήγα στη δουλειά με τα ρούχα της προηγούμενης μέρας.

Μου είπες συγγνώμη που έπρεπε να φύγεις. Δεν με πείραξε όμως. Γιατί ήρθες όταν έπρεπε. Και κάπως το καταφέρνεις πάντα κι έρχεσαι όταν πρέπει. Ή σχεδόν. Και δυο-τρία ποτά μετά και δυο κουβέντες σου, κι όλα μοιάζουν ευκολότερα. 

Ευχαριστώ. Νομίζω. 

51

Ξυπνάς. Ξεκινάς την λούπα σου. Αυτό: http://www.youtube.com/watch?v=l2ZXxYy1G0c. Φρίκη. 

Φρίκη  v2.0: Η μούτζα που έγινε χαστούκι που θα γίνει φόνος.

Συνηθίζουμε σκηνές βίας. Λεκτικής, σωματικής, ψυχολογικής βίας. Συνηθίζουμε. Και ταυτόχρονα αρεσκόμαστε να γενικεύουμε και να εξισώνουμε.

Οι εξισώσεις είναι απαίσιες. Έχουν μια αρετή όμως: για να ισχύουν πρέπει κάποιος να τις αποδείξει. Χωρίς απόδειξη, η εξίσωση της μούτζας με το χαστούκι με το φόνο είναι κάπως αυθαίρετη. Until the next paradigm shift, τουλάχιστον.

How Rilke described his first meeting with Rodin in a letter to his wife Clara on September 2, 1902.

Yesterday, Monday afternoon at three o’clock, I was at Rodin’s for the first time. Atelier 182 rue de l’Universite. I went down the Seine. He had a model, a girl. Had a little plaster object in his hand on which he was scraping about. He simply quit work, offered me a chair, and we talked. He was kind and gentle. And it seemed to me that I had always known him. That I was only seeing him again; I found him smaller, and yet more powerful, more kindly, and more noble. That forehead, the relationship it bears to his nose which rides out of it like a ship out of harbor … that is very remarkable. Character of stone is in that forehead and that nose. And his mouth has a speech whose ring is good, intimate, and full of youth. So also is his laugh, that embarrassed and at the same time joyful laugh of a child that has been given lovely presents. He is very dear to me. That I knew at once. We spoke of many things (as far as my queer language and his time permitted)… . Then he went on working and begged me to inspect everything that is in the studio. That is not a little. The “hand” is there. C’est une main comme-ça (he said and made with his own so powerful a gesture of holding and shaping that one seemed to see things growing out of it).

(via fourteenth)