τακ τακ εσύ, τακ τακ εγώ

the human condition

Με την όλη συζήτηση περί ΕΡΤ, ένα από τα χρήσιμα πράγματα που προέκυψαν, για εμένα προσωπικά, είναι ένα ξεσκαρτάρισμα ανθρώπων. Κατάλαβα ποιους θέλω να κουβαλάω μέσα μου και ποιους θα πρέπει να αφήσω πίσω μου.

Δεν με ενδιαφέρει ούτε λίγο πόσο κοστίζει το BBC στον μέσο Βρετανό, δεν νομίζω πως έχει αξία πλέον να μάθουμε ποιον έχει ξάδερφο η Σαλαγκούδη, γνωρίζαμε όλοι την σταδιοδρομία του Κεδίκογλου.
Αυτό που δεν γνωρίζαμε/γνώριζαν ήταν η ύπαρξη των Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ. Κι όσοι το έμαθαν τώρα, συνεχίζουν να αγνοούν τη σημασία τους. Το σύνολο του έργου τους και των δυνατοτήτων τους. Πως θα κάνεις σε αυτό cost-benefit analysis; Πιθανά, μπορείς να κάνεις. Αλλά την ίδια στιγμή έχεις χάσει κάτι από την ανθρωπιά σου. Μια υποκειμενική άποψη βεβαίως, αλλά λίγο με νοιάζει.

Ορίστε λίγο από Μουσικά Σύνολα.

Το άλλο που κατάλαβα είναι οτι, δεδομένης της κατάστασης, και εάν γνώριζα τι θα γινόταν σήμερα, λίγους μήνες πριν, θα ήταν άλλη η στάση μου σχετικά με τα πανεπιστήμια.
Δε νομίζω πως πρέπει το Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο να συνεχίσει να υπάρχει.
Δε νομίζω πως πρέπει το Οικονομικό Πανεπιστήμιο να συνεχίσει να υπάρχει.
Δε νομίζω πως πρέπει το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο να συνεχίσει να υπάρχει.
Θα μπορούσαν πολύ όμορφα να συνενωθούν σε ένα.
Υπό του Μετσοβείου; Υπό του ΕΚΠΑ; Η μεγαλύτερη εκδίκηση θα ήταν υπό του ΠΑΠΕΙ βέβαια.

Αυτή η παρατήρηση, στα πλαίσια της ΕΡΤ τώρα: Αν συνενώνονταν αυτά τα πανεπιστήμια, ενδεχομένως και άλλα, αμέσως-αμέσως, θα καταργούνταν 2 πρυτάνεις, 4 αντιπρυτάνεις (ίσως κοσμήτορες), ποιος ξέρει πόσες γραμματείες, ένας σκασμός γραφεία και λοιπά ακίνητα όπου απασχολούνται οι ΕΛΚΕ τους (γιατί να μην συνενωθούν κι αυτοί; αν μπορούν να συνενωθούν 6 λογιστήρια γιατί όχι 3;), και άρα να πουληθεί μια μεγάλη ακίνητη περιουσία όπως αυτή της ΕΡΤ. Δεν συζητάω καν για παραπλήσια (ή και όμοια ενδεχομένως με ελαφρώς διαφορετικούς τίτλους) μεταπτυχιακά με τις γραμματείες τους. Πάρτυ.

Θυσία στην ποδιά της ΕΡΤ; Ναι, και; Πανεπιστήμια έχουμε ένα σωρό. Μετά την ΕΡΤ δεν θα έχουμε Συμφωνική, κανένας ιδιωτικός σταθμός δεν θα προβάλλει τον Εξάντα, κανένας ραδιοφωνικός σταθμός δεν θα παίξει κλασσική. (Και η γνώμη μου είναι πως, σχολές στις οποίες οι φοιτητές μπαίνουν με βαθμούς κάτω του 10 θα πρέπει να κλείσουν. Ή οι φοιτητές να μην μπαίνουν. Ή για τη δεδομένη χρονιά να μην δέχονται κανέναν. Δεν ξέρω, αλλά μου φαίνεται ανεπίτρεπτο.)

Πιθανά το οικονομικό έσοδο να είναι μικρότερο, το πολιτικό κόστος να είναι μεγαλύτερο. Γιατί ξέρετε πόσοι πολιτευτές, εν δυνάμει πολιτευτές, πανελίστες και παρατάξεις χάνονται από αυτά τα – περιττά – πανεπιστήμια;

Αλλά ποιος νοιάζεται για την ΕΡΤ;

Έχεις πει στον έλληνα οτι του κοστίζει 3 ευρώ τον μήνα κι ό,τι όσοι δουλεύουν εκεί είναι αργόσχολοι και βυσματίες. Και σ’ έχει πιστέψει: “Δεν θέλω να πληρώνω ούτε δραχμή για την ΕΡΤ, ούτε 3 ευρώ για την κρατική τηλεόραση”. Το ότι κάποιος αποφάσισε και κάποιος άλλος εκτέλεσε και κανέναν άλλον δεν ρωτησε, καθόλου δεν ενόχλησε;

Γλίτωσες το μαγαζί σου και κοιτάς την Ρώμη να καίγεται.
Φιλελευθερισμός re-visited. Και πλέον, έχω άλλη εκτίμηση για τους γνήσιους φιλελεύθερους που χτυπιούνται, γιατί τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουν και να καθαρίσουν το όνομά τους. Να κάτι που δεν φανταζόμουν πως θα έλεγα ποτέ.

Και τέλος πάντων, αυτό που θα μου μείνει είναι το “ελάχιστο ΔΥΝΑΤΟ κράτος”. Θεωρώ πως δεν είναι ΔΥΝΑΤΟ το κράτος να μην μου προσφέρει πολιτισμό και ενημέρωση (για τους φίλους φιλελεύθερους)

Μουσικά Σύνολα

Λαέ της Λιλιπούπολης, σήκωσε πια παντιέρα,
με το Σαμαρά πρωθυπουργό δε βλέπεις άσπρη μέρα.
Κι αν ήσουνα Σαμαρικός, καιρός να μετανιώσεις,
γίνε Δυστροποπιγκικός, αν θέλεις να προκόψεις.

Εβγάλαν οι Χαρχουδικοί πρωθυπουργό το Σαμαρά
και τη ζωή μας κυβερνά το Δίκτυο 21.
Όμως στις άλλες εκλογές η ρόδα θα γυρίσει (μακάρι)
κι όλη η Λιλιπούπολη αλληλεγγύη ψηφίσει.

 

“Στη Νέα Υόρκη το χειμώνα του ΄68”

Καληνύχτα (Κεμάλ; )
Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.

Η ιστορία ενός τραγουδιού

Ένα μεγάλο “ουφ!” και η άνοιξη έφτασε στο σαλόνι μου.

Έπιασα στα χέρια μου επιτέλους τον καινούριο δίσκο του David Bowie. Ναι, αυτό το post είναι κάτι σαν review. Αλλά όχι μουσικό. Είναι review των νεανικών μου χρόνων, της φοιτητικής μου ζωής και των όσων ακολούθησαν.
Πήρα το βινύλιο στο χέρια μου. Θα ήταν ψέμα να έλεγα πως δεν είχα ήδη ακούσει στα κλεφτά τα τραγούδια του The Next Day με διάφορους άλλους τρόπους, γκουχ*τορ*γκουχ*ρεντς*γκουχ, μ’έπνιξες ντε. Αλλά το βινύλιο είναι αλλιώς, το χαζεύεις να γυρίζει γύρω-γύρω, χάνεσαι στ’ αυλάκια του, ζαλίζεσαι με το χρουτς-χρουτς and all that.
Ομολογουμένως δεν είναι ένα Ziggy Stardust, δεν μοιάζει καθόλου με το Heroes. Βεβαίως δεν έχει σε τίποτα να κάνει ούτε με τα Διαμαντένια του Σκυλιά, ούτε με το Hunky Dory. Πφφφ και; It’s more exciting than anything we’ve got around here.

Στο Stars are out Tonight σηκώθηκα και χόρεψα σχεδόν μπροστά στον καθρέφτη, όπως είχα κάνει με το Jean Genie. Λίγο πιο νωχελικά ίσως, αλλά έχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια από το Jean Genie και τότε ήμουν περιορισμένη στο παιδικό μου δωμάτιο. Και το δωμάτιο δεν ήταν καν δικό μου – το μοιραζόμουν.
Love is [not] lost, γιατί ακόμη αγαπάω την μουσική και, ναι, θα τολμήσω να πω ότι μου θυμίζει κάποια από τις εκτελέσεις του Hallo Spaceboy, you’re sleepy now, your beautiful girl. Spaceboy meets girl, τ’ αφήνουν όλα πίσω και χάνονται καθώς ο ήλιος βασιλεύει πίσω από τις ταράτσες και τις κεραίες των απαίσιων πολυκατοικιών του Αμαρουσίου.
Έχουν ανθίσει όλα τα φυτά στην ζαρντινιέρα μου κι είναι υπέροχα έτσι φορτωμένα με τα χρωματιστά τους λουλούδια. Σαν από θαύμα τα κατάφερα φέτος να έχω λουλούδια!
As long as there’s rain, there’s fire. Κάτι από το Everyone says Hi, από το Heathen? Κάτι μου θυμίζει πολύ έντονα. Και εδώ κάνω κατάθεση ψυχής: έχω κλάψει με αυτό το τραγούδι. Πολύ. Γιατί την χαιρετούσαν όλοι; Αισθανόμουν πως η πρωταγωνίστρια του τραγουδιού έχει πεθάνει. Αυτοί της έλεγαν ‘Hi’ κι εγώ καταλάβαινα ‘Adieu’. Κι έχω κλάψει γιατί τότε περνούσα τεράστια καψούρα. Αναρωτιέμαι γιατί την ταύτισα με αυτό το τραγούδι. Αφαίρεσε 11 χρόνια κι είμαι 3ο-4ο έτος; Ουφ… πως περνάει ο καιρός.
Boss of me: περπάτημα like an egyptian από το σαλόνι στην κουζίνα και πίσω με ενδιάμεσο σκοπό την παρασκευή φραπέ. Τις ίδιες καραγκιοζιές έχω κάνει στο παρελθόν με το Let’s dance. Όχι για την παρασκευή καφέ, αλλά μικρή σημασία έχει. Επίσης παλιότερα, διάνθιζα το χορευτικό και με τριπλά άξελ. Μετά ο Κωστάλας πήγε κριτής στο Dancing with the Stars και κάτι ράγισε μέσα μου για τον κλασσικό χορό.
Το σημαντικότερο είναι όμως οτι ακόμα μ’αρέσει ν’ακούω τις μουσικές του Bowie, κι ας είναι μέτριες σε σχέση με παλιότερες δημιουργίες του. Όπως είπα (και, μεταξύ μας, κλεμμένο είναι) it is “more exciting than anything we’ve got around here”.
Για κάμποση ώρα έγινα ξανά 20.

Και τι σημασία έχει τελικά που δεν φτιάχνει ξανά κάτι για ήρωες που κολυμπάνε όπως τα δελφίνια, που νιώθουν τις σφαίρες να σφυρίζουν πάνω από το κεφάλι τους; Στοίχους γι’ ανθρώπους που φοβούνται τους αμερικανούς, για χώρες που δεν αναγνωρίζει και ζωή σ’ άλλους πλανήτες;
Για κάμποση ώρα έγινα ξανά 20.

I remember you well in the Chelsea Hotel

Μη με παρεξηγήσετε, μου αρέσει η εκτέλεση της Lana Del Rey όταν τραγουδάει το Chelsea Hotel No 2. Έχει κάτι η φωνή της, κάπως εύθραυστη, μια ξεπεσμένη αμερικανιά, κάτι vintage ίσως που ταιριάζει και στο Chelsea Hotel και στα άλλα τραγούδια που έχει πει.

Τα νύχια όμως, αυτά τα νύχια. Έτσι όπως βλέπω τα δάχτυλά της να τυλίγονται γύρω από το μικρόφωνο και τα νύχια να παραμένουν αγέρωχα και μυτερά, σχεδόν σουβλερά! Με γεμίζουν τρόμο. Μου θυμίζουν αυτά τα νύχια στα μικρά δαχτυλάκια γερασμένων μπακάληδων και οι οποίοι, σε ανύποπτο χρόνο, τα χρησιμοποιούν για να ξύσουν το αυτί τους. Μόνο που η Lana έρχεται οπλισμένη με δέκα τέτοια νύχια. Και τραγουδάει το Chelsea Hotel. Την βλέπω και θέλω να της τα ξεριζώσω ένα-ένα με τανάλια. Δεν είμαι όμως σαδίστρια. Προηγουμένως θα της κάνω τοπική αναισθησία γιατί δεν θέλω να πονάει.
Ή θα της κάνω bottox. Αυτό δεν θα την πονέσει σίγουρα. Στα κοντινά πλάνα βλέπουμε ένα πρόσωπο τοσο λείο, τόσο τσουπωτό, σα πορσελάνινο. Σε λίγο πιο σκούρη απόχρωση, αλλά πορσελάνινο. Ή πλαστικό;

Σε κάθε περίπτωση, ας ακούσουμε τον Leonard. Όπως σχολιάζει και κάποιος χρήστης στο You Tube, “He knows how to tell a story”. Ας τον αφήσουμε λοιπόν να μας την πει:

Υ.Γ. Lana, αν με διαβάζεις κόψε τα νύχια. Ή τέλος πάντων πριόνισέ τα λίγο.

Nick Cave & the Bad Seeds – Lightning Bolds

bonus single from ‘Push the Sky Away’ (2012)

My lightning bolts are jolts of joy
They are joy boys from Zeus
I feed them porridge in their booster seats of knowledge
and in the cradle of democracy the pigeons are wearing gas masks

*θα πέσουνε μηνύσεις.

30 years apart

Dirty Three – I remember a time when once you used to love me, from the album ‘Horse Stories’ (1996).

Αρλετα – Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπουσες  Arleta – Mia fora thimamai m’ agapouses (lyrics: Giorgos Papastefanou, Music: Giannis Spanos, 1966)

Happy 65th Birthday David Bowie

Let’s sway you could look into my eyes, let’s sway under the moonlight, this serious moonlight.

And imagine, someone in the Guardian actually wrote that this is mediocre:

“One of the inbuilt problems with any David Bowie biography is how to broach the long decline that began with the mediocre Let’s Dance album in 1983 and continues to this day.“

 

“Η Φαντασία μου” (άλμπουμ: Μολυβένιες Ιστορίες, 1994)

Κι αυτό το όνειρο γυρνάει σε εφιάλτη – Ντίνος Σαδίκης